Talent voor Taal

foto: Vera (met hoed) tijdens de prijsuitreiking met haar 1e prijs

Vera Zwerver út Boarnburgum hat de skriuwwedstriid Talent voor taal wûn. Foar de lanlike wedstriid wiene goed 1.600 ferhalen ynstjoerd. In sjuery mei dêryn Arthur Japin, Daphne Deckers en Zarayda Groenhart keazen it winnende ferhaal ‘De eilander’. De wedstriid wie foar learlingen fan it fuortset ûnderwiis. Vera Zwerver (18) sit op it vwo. It tema fan de wedstriid, ‘niets is wat het lijkt’, is ûntliend oan de musical Wicked. De wedstriid is in gearwurking fan it CPNB, de Stichting Lezen en Schrijven en de musical Wicked.

De Eilander 

De oude man opent de deur van zijn krakkemikkige vuurtoren. De wattige bomen om zijn huis heen verliezen hun bladeren. Mist dwarrelt door de wereld, vormt banken om de vuurtoren heen. Het hult de wereld in een grijze, grimmige deken. Er waait een stevige bries, die bijna de schipperspet van zijn hoofd tilt. Met één hand drukt hij hem stevig aan. Even werpt hij een korte, kritische blik om zich heen. Kleine, donzige veertjes zweven voor zijn ogen langs. Hij loopt over de grote stenen rond zijn huis, moeizaam, vechtend tegen de kracht van de wind. De ijzige wind snijdt in zijn gezicht, hij houdt zijn ogen nauw samengeknepen. De rimpels rond zijn ogen en in zijn voorhoofd worden dieper. De wind staat goed, er zullen veel kunnen vertrekken, vandaag. Zijn blik glijdt omhoog, richting de lucht. Zijn ogen volgen het ankertouw van een schip. Een naamloos schip, het drijft op de wind, hoog in de lucht, wordt met een anker op zijn plaats gehouden. De oude man loopt naar het anker toe. Er begint zich een laagje roest op te vormen, het gaat al een tijd mee. Zo lang hij zich al kan herinneren. Het touw is dik en het rafelt een beetje. Het is oud, nodig aan vervanging toe. Eens der dagen zal hij er een nieuw touw aan vast knopen, als hij het ooit weer zal zien. Hij knoopt het touw met moeite los, het geeft nauwelijks mee. De wind wordt gevangen in de zeilen van het luchtschip, er wordt krachtig aan het touw getrokken. De oude man kan het nog net vastgrijpen, voorkomend dat het luchtschip ontsnapt. Hij moet het de goede weg op sturen, zonder hem zal het luchtschip vast en zeker verdwalen in de mist.  

Dan tilt de man het touw over zijn schouder en begint te lopen. Traag, geruststellend, vaart het luchtschip met hem mee. Nog even kijkt de man achterom. Het zwakke schijnsel van de vuurtoren weet met moeite door de mist heen te breken. Zijn ogen glijden verder, over de horizon. Hij ziet hoe de bladeren van de bomen veranderd zijn. Witte sneeuwkristallen zwieren van de takken, laten zich dansend meevoeren met de wind. De man loopt verder, sneeuwvlokken blijven op de zwarte  schippersjas en in zijn witte baard plakken.De zolen van zijn laarzen glijden soms weg over de besneeuwde, gladde stenen, maar uiteindelijk bereikt hij vermoeid de rand van het eiland. Hier waait het hard, de veertjes en sneeuwvlokken wijzen hem de weg naar de horizon. De schipper tuurt even omlaag, maar de mist is te dik. Enkel de sneeuwkristallen weten wat beneden is. De man laat het touw vieren. Het luchtschip is vrij, slaat met tevreden zucht zijn vleugels uit en het vertrekt, zijn beschermer achterlatend. De vleugels trillen, wanneer de wind het van de oude schipper overneemt. Er weerklinkt een ganzenroep en zachte veertjes komen los, vermengen zich met de sneeuwkristallen. Er verschijnt een gedempte glimlach om de gerimpelde lippen van de schipper. Zijn taak is volbracht. 

Ik kan, als ik naar de wolken kijk en de sneeuw mijn haren bevriest, als ik zie hoe vleugjes vogel zichtbaar zijn tussen het wolkenbed, enkel denken aan hoe de schipper, aan het eind van de dag, dromend zijn weg terug zal vinden naar de vuurtoren. Morgen zal het opnieuw sneeuwen, worden vogels opnieuw vrijgelaten. De oude schipper zal zich weer een weg moeten banen over de gladde, koude keien en de ze naar de rand van het eiland moeten leiden. En hij zal glimlachen en de vogels vaarwel zeggen.

Vera Zwerver 2012 Inleiding Omrop Fryslan.